بازی درمانی گروهی ساخت دار(هدایتی)

ارسال شده توسط: samitoys - در تاریخ 1398-01-15

بازی درمانی گروهی ساخت دار(هدایتی)

اوکانر(۱۹۹۹) شیوه ای به نام بازی درمانی ساخت دار گروهی اکوسیستمی معرفی کرده که شامل: جنبه های اجتماعی، جسمی، عاطفی، رفتاری و شناختی مشکلات کودک است. عملکرد اولیه گروه عبارت است از بهبودی تعامل اجتماعی کودک با گروه همسالان. وضعیتی که در آن اعضای گروه همدیگر را ملاقات می کنند، اتاقی  است دارای سه بخش. یک بخش مانند اتاق نشیکن که فعالیت های کم سر و صدا و بحث و خوردن تنقلات در آنجا انجام می شود. در این بخش از کودک انتظار می رود که با بقیه اعضای گروه ارتباط گفتاری داشته باشد و اصول ساده و پایه ای را رعایت کند. در بخش دیگر یک میز و تعدادی صندلی برای گروه قرار داده می شود و از این قسمت برای بازی های دور میزی و فعالیت های هنری استفاده شده و تأکید اصلی بر مشارکت و همکاری و جهت گیری معطوف به تولید از طریق عالیت های هنری است. بخش بزرگی از فضا نیز برای فعالیت های مربوط به حرکات درشت و بازی مورد استفاده قرار گرفته که آن همکاری بین افراد مورد نظر است.

درمانگر اسباب بازی های مربوط به بازی های هفتگی را انتخاب می کند. کتاب های قصه، وسایل مربوط به نقاشی و سایر فعالیت های هنری نیز در آنجا وجود دارند. ساختار جلسات گروهی از قبل تعیین می شود. نخستین بخش جلسه با تمرینات آرام سازی آغاز می شود، پس از آن صرف تنقلات به صورت گروهی، و بحث با تأکید بر موضوعاتی که برای همه اعضا مهم می باشد، ادامه می یابد. پس از پایان زمان گفتکو زمان انجام فعالیت فرا می رسد. درمانگر فعالیت ها را انتخاب می کند و کنترل های اولیه و محدود را انجام می دهد. ۱۵ دقیقه آخر بازی، در اختیار خود کودک قرار داده می شود تا بتواند فعالیت های مورد نظر خود را انجام دهد.

نقش بازی درمانگر در گروه عبارت است از شکل دهی به گروه و انتخاب فعالیت هایی که در گروه باید انجام شوند. تعیین اهداف گروه و برنامه های درمانی در طول جلسه ها نیز به عهده وی می باشد.

ساختار بازی درمانی گروهی مشابه با نمایش درمانی گروهی است، اما در نمایش درمانی تأکید بر ایجاد مهارت های خلاق در اعضای گروه است. جنینگس(۱۹۹۰) از این گروه به عنوان گروهی خلاق در زمینه تقویت توانایی بیان با تأکید بر جنبه های رشد نیافته فرد، از طریق تشویق اعضا به کشف انرژی های خلاق خود، یاد می کند. جنینگس(۱۹۹۸) نمایش درمانی برای کودک و نوجوان رابه عنوان راهی برای آزاد سازی آنان از عملکردهای نامناسب تحمیل شده از جانب بزرگسالان در نظر می گیرد. نقش های نامناسبی که کودک برای پذیرش آن ها آمادگی ندارد می تواند از جانب دیگران به وی تحمیل شود. به اعتقاد او کودکی که می تواند به صورت خلاق بازی کند و نقش های مربوط به خود و دیگران را ایفا کند قادر است مشکلات احتمالی آینده را حل کند. رشد توان نمایشی قدرت بهبودی بیشتری به کودک می دهد. به اعتقاد وی کودک حتی نمی تواند توان مقابله در برابر حوادث آینده را از طریق نمایش اتفاقاتی که هنوز به وقوع نپیوسته اند را بدست آورد و این روش یکی از بهترین راه های غلبه بر ترس است.

برگرفته از کتاب بازی درمانی (نظریه ها، انجام پژوهش و روش های مداخله)